Wielki mistrz krzyżacki Herman von Salza przewidział, że panowanie łacinników w Palestynie nie będzie trwało wiecznie. Wiedział, że napór sił islamu może doprowadzić do upadku Królestwa Jerozolimskiego. Szukał więc miejsca, gdzie zakon mógłby walczyć z niewiernymi a zarazem utworzyć własne państwo. Istotne było, by znajdowało się ono w zasięgu ekspansji politycznej niemieckich władców. Wybór padł na leżącą w Siedmiogrodzie Borsę. Krzyżacy osadzeni zostali tam przez Andrzeja II króla Węgier w 1211 roku. Mieli oni bronić granicy przed najazdami koczowniczych Połowców,  nawracając ich na chrześcijaństwo, przy okazji  rozszerzając granice Węgier.  Król Andrzej II udzielił im licznych przywilejów zwalniając jednocześnie ze świadczeń i opłat na rzecz dworu. Krzyżacy wznieśli tam wiele grodów na czele z Marienburgiem. Powstrzymali najazdy Połowców i rozpoczęli akcję osadniczą. Pomimo tego szybko popadli w konflikt z dostojnikami węgierskimi i samym królem. Andrzej II zmusił ich do opuszczenia kraju w roku 1225. Polski książę Henryk Brodaty w 1222 roku podarował Krzyżakom wieś Łosocice na Śląsku, co zwróciło na nich uwagę Konrada Mazowieckiego. Niedługo po tych wydarzeniach pojawiła się kolejna szansa dla Krzyżaków na zbudowanie państwa tym razem nad Bałtykiem.