Templariusze.
Rozwiązaniem tego problemu okazało się utworzenie przez grupę francuskich rycerzy w 1118 roku bractwa rycersko-religijnego, przekształconego dziesięć lat później w zakon rycerski. Zatwierdzona przez papieża reguła zakonu templariuszy spowodowała powstanie niespotykanej do tej pory formy zakonnej. Templariusze tak jak inni zakonnicy składali śluby: czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Jednakże od innych zakonów odróżniał ich obowiązek prowadzenia walki zbrojnej z niewiernymi. Zatem templariuszami byli rycerze, którym nadano regułę zakonną, a ich głównym zadaniem była nie modlitwa, lecz walka z niewiernymi.

Joannici.
Zupełnie inne były początki powstania drugiego zakonu rycerskiego w Królestwie Jerozolimskim a mianowicie joannitów. Około 1070 roku włoscy kupcy założyli bractwo charytatywne. Zajmowało się ono prowadzeniem szpitala i schroniska dla pielgrzymów i kupców z Europy. Szpitalnicy znający bardzo dobrze kraj stali się informatorami i przewodnikami krzyżowców, ale głównym ich zadaniem było niesienie pomocy pielgrzymom. Około 1130 roku joannici przekształcili się wzorem templariuszy na zakon rycerski rozszerzając swoją działalność o walkę z niewiernymi.

Oba zakony stały się popularne w całej Europie. Otrzymane od papieży przywileje prawne gwarantowały im swobodę w zarządzaniu zakonem i poddawały zakon jedynie zwierzchnictwu papieża. Zakony te zgromadziły ogromne posiadłości: majątki ziemskie, domy, pałace, hale targowe, winnice a nawet kamieniołomy.