Zamki krzyżackie pełniły istotną rolę w systemie militarnym państwa. Łączyły w sobie funkcje klasztorne z funkcjami militarno-obronnymi. Większość z ponad 200 zamków to powstałe w drugiej połowie XIV wieku budowle z cegły i kamieni polnych. Te starsze pochodzące z XIII wieku budowano z bali drewnianych, gliny i ziemi. Typowy zamek krzyżacki składał się z dwóch części: zamku właściwego oraz podzamcza. Zamek właściwy budowany był na planie kwadratu, lub prostokąta, na fundamencie i podmurówce z kamieni polnych. Były to zazwyczaj budynki trzykondygnacyjne z dziedzińcem zewnętrznym. Parter ze względów obronnych pozbawiony był okien w murach zewnętrznych i spełniał on rolę piwnicy z pomieszczeniami gospodarczymi. Na pierwszym piętrze znajdowały się sale mieszkalne, kaplica, kuchnia, jadalnia oraz sale narad. Na drugim piętrze umieszczano spichlerze, spiżarnie oraz zbrojownie.


Nazwy oraz role poszczególnych pomieszczeń:
Kaplica: tu zbierali się bracia na wspólne modły
Kapitularz: był salą narad, tu odbywały się zebrania, tutaj także wymierzano kary batów
Refektarz: służył jako jadalnia oraz miejsce gdzie bracia spędzali wolny czas
Dormitoria: wspólne sypialnie braci, oddzielne sypialnie mieli księża zakonni.
Infirmeria: pomieszczenia szpitalne, przeznaczone dla chorych braci.
Komturowie mieli oddzielne małe mieszkania składające się z komory i izby.