Mocne ceglane mury stanowiły główny element fortyfikacyjny zamków. Na zewnątrz budynku zamkowego, pod jego dachem biegł drewniany ganek – miejsce, z którego można było strzelać, rzucać kamienie i lać gorącą smołę na oblegających zamek wrogów. Często na rogach budynku znajdowały się wieże. Kolejnym umocnieniem zamku była wolno stojąca nad lub obok fosy ufortyfikowana wieża zwana latryną. Podzamcze było oddzielone od zamku fosą z mostem zwodzonym. W podzamczu znajdowały się obory, stajnie, kuźnie i mieszkania dla służby. Podzamcze wraz z zamkiem właściwym było otoczone fosą i murem obronnym z basztami. Dodatkowymi umocnieniami były warunki naturalne, czyli wzgórza, bagna, rzeki znajdujące się w około zamku. Od typowych zamków różnił się Malbork będący głównym domem zakonu i siedzibą władz zakonnych i wielkiego mistrza. Składał się on z zamku wysokiego, zamku średniego i podzamcza. Z kolei w siedzibie wielkiego marszałka w Królewcu, obok zamku znajdował się duży dziedziniec otoczony murem obronnym z basztami, służący jako miejsce koncentracji, przeglądów i ćwiczeń wojskowych.