Statuty.
Gdy Krzyżacy przejmowali reguły od templariuszy (militarną) i joannitów (szpitalniczą), miały one wiele przestarzałych przepisów. Tym bardziej nie nadawały się one do stosowania w warunkach europejskich. Dlatego władze zakonu uzupełniły je nowymi przepisami, ustawami i rozporządzeniami. W roku 1244 papież Innocenty IV nakazał opracować wszystkie przepisy obowiązujące w zakonie. W ten sposób powstały „Statuty braci domu niemieckiego Panny Marii w Jerozolimie”. Przepisy te dzieliły się na trzy części: regułę, ustawy i orzeczenia dotyczące zachowania braci oraz zwyczaje.
Posiłki
Głównym zadaniem zakonu była walka, zatem rycerz musiał być dobrze odżywiony, by mieć do niej siły. Reguła zakonna przewidywała dwa lub trzy posiłki dziennie. Spożywano je wspólnie w refektarzu. W południe i wieczór można było jeść do sytości. Obiad składał się z dwóch dań. Mięso spożywano trzy razy w tygodniu. Z zachowanych XIV wiecznych inwentarzy możemy się dowiedzieć, co jadali bracia zakonni. Z mąki wypiekano chleby i ciasta. Jedzono też różne kasze. Jeżeli chodzi o mięsa to głównie spożywano wołowinę, cielęcinę, wieprzowinę i baraninę. Rzadko jadano drób, natomiast popularnością cieszyły się szynki i kiełbasy. W krzyżackich spiżarniach można było znaleźć również dziczyznę. W inwentarzach możemy spotkać też zapisy o dużych zapasach sera, beczkach pełnych masła, smalcu i łoju. Krzyżacy posiadali też spore ilości soli potrzebnej do przyprawiania i konserwacji mięsa. W większości domów zakonnych można było spotkać małe zapasy ryżu, fig, rodzynek, migdałów oraz pieprzu, szafranu i kminku. Miód używano do przyprawiania posiłków a także do wyrobu miodu pitnego. Ponadto pito rozmaite wina: białe i czerwone, reńskie i pruskie. Krzyżacy posiadali również kilka rodzajów piw. W ciągu roku wypadało 120 dni postnych, wtedy spożywano tylko posiłek południowy, najczęściej złożony z ryb. Wtedy też na wieczór dostawali bracia litr piwa i miodu na dwóch.
Obyczaje
Według przepisów zawartych w statutach bracia zobowiązani byli do posiadania własnych skrzyń i zamiany rzeczy osobistych. Zabronione było przebywanie poza domem zakonnym bez zgody przełożonych. Także charakterystyczne dla średniowiecznych rycerzy zabawy rycerskie (np. gra w kości) oraz polowania były zakazane. Kłamstwo, jedzenie poza wyznaczonymi posiłkami, oszczerstwa i bójki wymagały pokuty. Brat-rycerz, który zdradził tajemnice zakonu bądź też zranił chrześcijanina musiał przez rok pokutować. Pokuta ta polegała na życiu i pracy wraz ze służącymi. Pokutujący musiał trzy dni w tygodniu pościć o chlebie i wodzie, a w każdą niedzielę poddawać się biczowaniu. Powyższe zasady nie były jednak zawsze przez Krzyżaków przestrzegane. Bracia spali we wspólnych salach (dormitoriach), w osobnych łóżkach. By zawsze być gotowym do walki musieli spać w ubraniach i obuwiu.