Bolesław II rozpoczął swoje panowanie w roku 1058. Postanowił on poprzeć papieża w sporze o inwestyturę, dzięki czemu otrzymał zgodę na odnowienie arcybiskupstwa w Gnieźnie i rozbudowę sieci biskupstw oraz co najważniejsze na koronację w 1076 roku. Król budował kościoły i klasztory, nadawał dobra zarówno możnym jak i instytucją kościelnym. Za swoją hojność otrzymał przydomek Szczodry, za waleczność Śmiały. Podczas swojego panowania Bolesław prowadził wiele wojen, osadzał swoich kandydatów na sąsiednich tronach, przyłączył do Polski ponownie Grody Czerwieńskie. Pełne sukcesów rządy zakończyły się w 1079 roku katastrofą, której przebieg oraz przyczyny nie są do końca jasne. W każdym razie król oskarżył biskupa Stanisława o zdradę. Karą było obcięcie członków, w wyniku którego biskup krakowski zmarł. Wywołało to bunt możnych, w skutek którego Bolesław musiał uchodzić z kraju. Według Wincentego Kadłubka gdy król przebywał na Rusi, w kraju doszło do powstania. Możni wrócili do Polski by stłumić bunt. Tym samym narażając króla na niebezpieczeństwo. Po powrocie król ukarał możnych, którzy go opuścili. Za nimi wstawił się biskup Stanisław, który zapłacił za to głową. Jednakże bardziej prawdopodobną przyczyną buntu stała się polityka króla. Nieustanne wojny obciążały poddanych, poza tym możni pamiętali co wcześniej przyniosły podobnie sprawowane rządy. Dlatego spiskowcy chcieli usunąć Bolesława, a na tronie osadzić jego brata. Królowi nie udało się opanować sytuacji dlatego musiał ratować się ucieczką na Węgry.