Chrześcijaństwo u progu drugiego tysiąclecia rozszerzyło swoje granice w Europie obejmując kraje słowiańskie oraz skandynawskie. Jednym z przejawów ekspansji Europy zachodniej były podejmowane od końca XI do XIII wieku krucjaty. Były to wielkie przedsięwzięcia militarno-polityczne organizowane przez papiestwo oraz europejskich władców. Celem wypraw krzyżowych była obrona chrześcijaństwa przed islamem, a w szczególności odzyskanie zajętej przez muzułmanów ziemi świętej. Na synodzie w Clermont papież Urban II rzucił hasło świętej wojny z Turkami, ogłaszając odpust zupełny i zapewniając, że krzyżowcom będą darowane wszystkie grzechy przeszłe jak i przyszłe. Pierwsza krucjata rycerstwa europejskiego trwająca w latach 1097-1099 odniosła znaczne sukcesy. Muzułmanie zostali wyparci z wybrzeży Morza Śródziemnego. Na zdobytych terenach powstały feudalne państwa: Królestwo Jerozolimskie, księstwo Antiochii oraz hrabstwa Trypolisu i Edessy. Podstawowym problemem tych nowo powstałych państw była obrona przed saracenami. Wraz ze zdobyciem ziemi świętej rozpoczął się olbrzymi ruch pielgrzymkowy. Należało zapewnić bezpieczeństwo i opiekę masowo napływającym do świętych miejsc pielgrzymom.