Trzeci zakon powstał z niemieckiego bractwa szpitalnego. Bractwo to zostało utworzone w 1190 roku podczas oblężenia przez krzyżowców muzułmańskiego Akkonu. Inicjatorami jego istnienia byli krzyżowcy z Bremy i Lubeki, którzy założyli szpital dla rannych i chorych współziomków. Tę wersję potwierdzają źródła krzyżackie z XIII wieku. Według innych źródeł niemiecki szpital-hospicjum pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny działał w Jerozolimie już około 1118 roku. Podlegał on władzy zwierzchniej joannitów i został zlikwidowany po zdobyciu Jerozolimy w 1143 roku, a pod Akkonem został tylko reaktywowany. W każdym razie pod Akkonem niemieckimi krzyżowcami opiekowali się bracia niemieccy szpitala Panny Marii w Jerozolimie. Dzięki poparciu księcia Fryderyka Szwabskiego oraz bulli papieża Klemensa III w 1191 roku szpitalnicy stali się samodzielnym zgromadzeniem religijno-charytatywnym. Bractwo stało się organizacją reprezentującą interesy Niemców na wschodzie, dlatego zyskało poparcie władców i panów niemieckich. Dzięki nadaniom i darowiznom bracia dysponowali sporym majątkiem i kilkoma placówkami na trasie przewozu krzyżowców. Zgromadzenie zostało przekształcone w zakon rycerski w roku 1198. Stało się to na naradzie niemieckich przywódców krucjaty z baronami Królestwa Jerozolimy, której przewodniczył arcybiskup Karol z Moguncji. Do zadań zakonu należała walka z niewiernymi, oraz opieka nad chorymi i pielgrzymami. Reguła zakonu była wzorowana na regule templariuszy w sprawach militarnych, a w działalności charytatywnej na regule joannitów. Rycerz Henryk Walpot został pierwszym mistrzem nowego zakonu. Pełna nazwa zakonu brzmiała: Bracia Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Zakon miał wzmocnić siłę wojskową Królestwa Jerozolimskiego. Miał być silną organizacją militarną umacniającą wpływy niemieckie na Bliskim Wschodzie. Papież Innocenty III zatwierdził istnienie zakonu i przyjął mistrza i braci pod swoją opiekę w 1199 roku.