Rycerze zakonu niemieckiego nazywani byli nad Bałtykiem Krzyżakami. Nazwano ich tak przez ich zakonny strój: biały płaszcz z naszytym po lewej stronie czarnym, wąskoramiennym krzyżem (umieszczano go również na tarczach i chorągwiach). Zakon dzielił się na trzy podstawowe grupy: rycerzy, kapelanów (księży i kleryków) i braci służebnych. Członkowie pierwszych dwóch mieli prawo nosić białe płaszcze. Bracia służebni ubierali się w szare płaszcze. Jeszcze inną grupę tworzyli półbracia - czyli słudzy lub dobrodzieje zakonu. Również kobiety należały do zakonu. Siostry i półsiostry pracowały w gospodarstwach oraz zajmowały się chorymi w zakonnych szpitalach.

Rycerze.
Społecznością zakonną zarządzali rycerze. To oni piastowali najważniejsze funkcje w zakonie. Prawdopodobnie na początku istnienia zakonu rycerzami mogli zostać także ludzie pochodzenia mieszczańskiego. Później ustalono prawo, które nie pozwalało ludziom nie pochodzącym z rodów rycerskich zostać braćmi-rycerzami, chyba że zezwolił na to w drodze wyjątku wielki mistrz. Członkami zakonu mogły zostać tylko osoby z niemieckiego obszaru językowego, czyli pochodzące z Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Lotaryngii lub Niderlandów. Prawo to było zwyczajowe i nie znajdziemy go w statusach zakonnych. Wyjątki robiono tylko dla ludzi pochodzących z domów monarszych lub książęcych. Poszerzało to wpływy polityczne zakonu, a ziemie wnoszone przez takich braci zwiększały jego majątek. Mniej istotna od pochodzenia była moralność nowych członków zakonu. Na mocy przywileju Honoriusza III zakonnikami mogli zostać ludzie wyklęci za rozboje gwałty i morderstwa. Zakon dawał schronienie tym, którzy chcieli uniknąć kary za swe zbrodnie. Braci nie przestrzegających reguły lub poleceń przełożonych karano bardzo surowo. Zakon i władze kościelne ścigały osoby, które zakon opuściły. Zakon stał się dużym i bogatym zgromadzeniem zapewniającym niemieckim rycerzom dostatnie życie oraz możliwość zrobienia kariery politycznej lub wojskowej. Dlatego nie dopuszczano do niego rycerzy innych narodowości.

Kapelani
Kapelani stanowili drugą grupę braci Zakonu Krzyżackiego. Świadczyli oni posługi religijne braciom zakonnym i ludności zamieszkującej Państwo Zakonne. Kapelani nie musieli pochodzić ze szlacheckich rodzin. Z kapelanów składały się kapituły biskupstw pruskich i to oni najczęściej zostawali biskupami pruskimi. Zdarzało się, że kapelan zostawał komturem bądź dyplomatą zakonnym.

Bracia służebni.
Kolejną grupą byli bracia służebni. Najczęściej byli to ludzie niskiego pochodzenia, tworzyli oni oddziały lekkiej jazdy lub wojsk pomocniczych, pełnili niższe funkcje administracyjne i gospodarcze. Późnej bracia służebni połączyli się z półbraćmi, czyli sługami zakonu zatrudnionymi w gospodarce lub administracji. Półbracimi byli również dobrodzieje zakonu, których nie obowiązywała reguła zakonna ani śluby. Korzystali oni z praw zakonu i podlegali władzom zakonnym. Dobroczyńcy musieli popierać zakon i powiększać jego majątek.

Ponadto od krzyżaków zależni byli chłopi zamieszkujący dobra zakonne oraz knechci pracujący w gospodarstwach zakonnych. Najniższą warstwą byli niewolnicy (głownie brańcy wojenni), którzy pozbawiani byli wszelkich praw.